در یک نگاه کلی می­توان گفت از دو منظر به ادبیات نگریسته می­شود یکی منظر نظری و دیگری منظر کاربردی. منظر نظری، نگاهی ذات گرایانه به ادبیات دارد مانند رویکردهای فلسفی به ادبیات و از منظر کاربردی، ادبیات در کاربرد معنا پیدا می­کند. در این تلقی، ادبیات در نسبت با جامعه سنجیده می­شود. اکثر نشریات کشوری در حوزۀ ادبیات، با نگاه مظری به ادبیات نگاه می­کنند اگر چه در تناسب با متن، تحلیل می­کنند. یکی از مصداق­های نگاه کاربردی به ادبیات، نگاه گفتمانی آن است. چنین نظری اگر چه به شکل پراکنده در مجلات مختلف دیده می­شود هیچگاه به شکل کامل و یکدست در نشریه­ای جداگانه تبیین نشده است. غرض از تحلیل گفتمان ادبی، بررسی ادبیات تحت تأثیر پارادایم و با تکیه بر بافت است که در آن مناسبات قدرت، ایدئولوژی، مشروعیت بخشی و مشروعیت زدایی و هرگونه مواجهه با دیگری به مثابۀ شکلی از تعامل بررسی می­شود. به عبارتی دیگر، تحلیل گفتمان ادبی، کاربردشناسی ادبیات است.

ماهیت کار پژوهش اگر چه توصیفی هم باشد بر تحلیل استوار است. واژۀ گفتمان می­خواهد نشان دهد که ادبیات برساخته­ای اجتماعی و فرهنگی است که در مقام یک رسانه عمل می­کند و خود نیز از مناسبات تعامل اجتماعی و نیروهای تقابلی آن در قالب انواع مواجهه (حذف، جذب و حفظ) سامان یافته است. منظور از ادبی هم این است که تحلیل گفتمان در بستر ادبیات (چه سنّتی و معاصر) بررسی می­شود. بنابراین، این عنوان بنابر ضرورت مسأله و ادّعایی که نشریه در پی دستیابی به آن است و نیز تکراری نبودن، انتخاب شده است.